سمفونی های بتهوون از شناخته شده ترین آثار وی هستند که پس از گذشت سالها از ساخت آنها هنوز هم توسط گروه های موسیقی اجرا می شوند. در اجرای این سمفونی ها از انواع وسیعی از سازها استفاده می شده است.
Symphony No. 9 in D minor, Op. 125 از سمفونی های بتهوون
سمفونی نهم اوج بلوغ بتهوون است. پس از سمفونی شماره 9 ، بتهوون در حال کار بر سمفونی دهم بود که درگذشت؛ لذا این سمفونی به عنوان آخرین سمفونی او باقی ماند. ارکستر فیلارمونیک لندن در سال 1817 سفارش این سمفونی را ارائه داد در حالی که این اثر فاخر بین سال های 1822 و 1824 به پایان رسید. این سمفونی طولانی ترین و پیچیده ترین سمفونی اوست و بسیاری آن را بهترینِ موسیقی کلاسیک می دانند. جزئیات، تم و نغمه های موسیقی این سمفونی از سالها قبل از ساخت و اجرا در ذهن بتهوون وجود داشته است. بتهوون اولین بار این سمفونی را در هفتم می 1824، در وین اجرا نمود.
Symphony No. 5 از سمفونی های بتهوون
سمفونی پنجم مربوط به دهه اول قرن نوزدهم می باشد. یکی از قطعات پرطرفدار موسیقی غربی و نیز بیشتر نواخته شده، است. سمفونی پنجم ملودی یا آهنگ نیست، یک موتیف است. این سمفونی را با نام سمفونی سرنوشت یا موتیف سرنوشت نیز می شناسند. برای اولین بار، او از ترومبون ، پیکولو و کنترباسون در یک سمفونی استفاده می کند در نتیجه صدای جدیدی در این سمفونی به گوش میرسد. تکمیل این سمفونی نیز فرآیندی طولانی داشت. اولین اجرای آن نیز در کنسرت بزرگی در وین، با اجراکنندگان برتر و به رهبری بتهوون برگذار شد.
Symphony No. 3
سمفونی شماره سه بتهوون با نام ایتالیایی اروئیکا ( به معنای حماسه، حماسی) شناخته می شود. سمفونی سوم یکی از شناخته شده ترین آثار بتهوون است. همچنین در یک نظرسنجی، سمفونی سوم را به عنوان عالی ترین سمفونی در همه زمان ها دانستند. این سمفونی بتهوون نیز برای اولین بار در وین و در سال 1805 اجرا شد. در این سمفونی از انواع سازهای بادی، سازهای کوبه ای و سازهای زهی استفاده شده است.
Beethoven’s Symphony No. 1 in C Major, Op. 21
در اواسط دهه 1790 ، بتهوون بیشتر ژانرهای مهم را امتحان کرده بود، به جز سمفونی و کوارتت زهی. اینها قطعاتی بود که استادش هایدن بزرگترین تأثیر خود را در آنها گذاشته بود و از مهمترین موفقیتهایش برخوردار بود. بتهوون اولین سمفونی خود را بر اساس دستاوردهای هایدن و موتسارت بنا نهاد؛ اما این سمفونی ویژگی های منحصر بفرد آثار بتهوون را نیز داراست. معاصران با استفاده مکرر از کلمه “شاهکار” و ستایش اصالت آن نسبت به این اثر واکنش نشان دادند. در ساخت این سمفونی از انواع سازهای بادی چوبی و بادی برنجی استفاده شده است.
Beethoven’s Symphony No. 4 in B Flat Major, Op. 60
سمفونی چهارم از سمفونی های بتهوون که غالباً نادیده گرفته می شود، معمولا تحت تأثیر سمفونی های پویاتر سوم و پنجم بتهوون قرار می گیرد. سمفونی چهارم در تخمین معاصر نزدیک به دو سمفونی کلاسیک اول قرار گرفت. اولین اجرای آن به همراه اولین اجرای کنسرتو چهارم پیانو در یک کنسرت خصوصی در کاخ لوبکوویتز در وین آغاز شد. سمفونی شماره 4 از آثار شاد بتهوون است و اجرای آن 30 تا 35 دقیقه زمان می برد.
برای شنونده امروز که همه سمفونی های بتهوون را می داند، تخیل تاریخی لازم است تا درک کند که چگونه مخاطبان هم دوره ی بتهوون، این آثار جدید را به طور متوالی دریافت کرده اند و آهنگساز به طور مستمر انتظارات آنها را به چالش می کشد. از دیدگاه ما، درخشش افسانه ای به ویژه در سمفونی های سوم، پنجم و نهم به ناچار سمفونی های دیگر را تحت تأثیر قرار می دهد.
