راخمانینف نوازنده پیانو و آهنگساز روس است که در سال 1873 در روسیه متولد شد. او در خانواده ای هنر دوست و اهل موسیقی به دنیا آمد و نواختن پیانو را در سن 4 سالگی آغاز کرد.
زندگینامه
او در سن نوزده ساگی از کنسرواتوار چایکوفسکی که دومین مرکز عالی آموزش موسیقی در روسیه بود فارق التحصیل شد.
معلم موسیقی او فردی مستبد و سخت گیر بود اما راخمانینف این را پذیرفت که آموزش های او موجب شد تا رفتار های کاری منظمی در او که پسری نسبتا تنبل بود شکل بگیرد و بعد ها برای او مفید واقع شود.
راخمانینف پس از فارق التحصیلی چندین قطعه پیانو ارکستری ساخت و نخستین سمفونی خود به نام سمفونی شماره یک را آهنگسازی کرد. این قطعه با انتقادات منفی بسیار زیادی رو برو شد و به همین منظور راخمانینف تا مدت ها دچار افسردگی شد و سالهای جوانی خود را در حالت انزوا به سر می‌برد.
پس از گذشت چندین سال و طی یک دوره درمانی طولانی، او سرانجام در سال 1901 ساخت کنسرتو پیانو شماره 1 خود را آغاز کرد که این بار با تعریف و تمجید و استقبال زیادی همراه شد.
راخمانینف فقط یک آهنگساز نبود و بلکه یک رهبر ارکستر عالی و دقیق هم بود به طوری که در سال 1904 او را به عنوان رهبر اصلی تئاتر بولشوی منصوب کرده بودند. وی پس از این جایگاه رهبری ارکستر سمفونیک بوستون را نیز برعهده گرفت.
پس از انقلاب روسیه
او تا چندین سال به آهنگسازی و نوازندگی پیانو مشغول شد تا اینکه سر انجام در سال 1917 انقلاب کبیر روسیه رخ داد. خانواده راخمانینف پس از این حادثه روسیه را ترک کردند و به ایالات متحده آمریکا عزیمت کردند.
روسیه دیگر محل مناسبی برای زندگی نبود زیرا راخمانینف به سبب جایگاه اجتماعی جدیدش و روابطی که با بزرگان آن دوران ایجاد کرده بود نمی‌توانست در دولت جدید امنیت داشته باشد.
او پس از سکونت در آمریکا، ضبط استودیویی قطعات خود را آغاز کرد. این قطعات پس از گذشت هشتاد سال به بهترین و ارزشمندترین آثار به جا مانده از او تبدیل شدند.
راخمانینف که همیشه قلبش عاشقانه برای روسیه و خاک آن می تپید، در 1943 به علت ابتلا به سرطان در آمریکا فوت می کند و همانجا دفن می شود و هیچگاه جسدش به روسیه بازگردانده نمی شود.
ویژگی آثار راخمانینف
حتی جدا از حرفه ی آهنگسازی، او در آن زمان به عنوان یکی از بزرگترین پیانیست های عصر خودش شناخته می‌شد. از جنبه ی آهنگسازی هم می‌توان گفت که راخمانینف یکی از آخرین نمایندگان بزرگ موسیقی در سبک رمانتیک بود.
تاثیرات اولیه ی چایکوفسکی ، ریمسکی کورساخف و دیگرآهنگسازان روس به او کمک کرد تا با اندیشه ای و مهارت کامل اقدام به ایجاد سبک شخصی خود کند.
او زمانی که دانش آموزی در کنسرواتوار بود با چایکوفسکی ملاقات کرده بود. چایکوفسکی به سرعت به عنوان مشاور خوبی برای راخمانینف نوجوان تبدیل شد.
پیانو همواره به عنوان یکی از ساز های برجسته و ویژه در ساخته های راخمانینف است. او از مهارت های خود به عنوان وسیله ای برای کسب حداکثر بهره وری ازآلات موسیقی استفاده کرد.
او همواره سعی داشت تا در آثارش به روسیه مثل یک «مادر» متعهد باشد. او با استفاده از تم ها و آوازهای عامیانه روسی، همواره ارادت و توجه خود را به وطنش نشان می‌داد.
او که عاشق خرده فرهنگ های روسیه بود و از کودکی به واسطه مادربزرگش، با حضور در کلیسا با سرودهای رایج ارتدوکس ها آشنا بود، حتی از ناقوس کلیسا هم برای ساخت قطعاتش الهام می‌گرفت برای مثال در کنسرتو پیانو شماره 2 با کشش نت ها و ایجاد سکوت میان هر فاصله صدایی، زنگ ناقوس را برای شنونده یادآور می‌شود.
آثار راخمانینف
از آثار معروف او می‌توان به پیانو «کنسرتو شمارهٔ ۲» و پیانو «کنسرتو شمارهٔ ۳» و همچنین یک راپسودی برای ارکستر و پیانو براساس یکی از کاپریس‌های پاگانینی به نام «راپسودی بر اساس تمی از پاگانینی» ، «سمفونی شماره ٢» و همینطور «اتودهای تابلو برای پیانو» او اشاره کرد.
