سازهای کوبه ای بوشهری همان سازهای جنوبی پر شور و حرارت می باشند که بسیار متنوع و زیبا هستند. در موسیقی بوشهری تنوع زیادی وجود دارد و در هرکدام از آن ها سازی استفاده شده است. سازهایی که در این موسیقی استفاده می شود بوق، دمام، سنج، فلوت و.. نام دارند. این سازها از سازهای جنگلی بوشهر محسوب می شود و ریشه در موسیقی آفریقا دارد. سازهای سنج و دمام برای اولین بار از آفریقا آورده شد و برای اولین بار توسط خود آفریقایی ها در این منطقه نواخته شد و بعدها در بوشهر رواج پیدا کرد.
سازهای کوبه ای بوشهری
ساز دمام
ساز دمام از سازهای کوبه ای پوستی دو طرفه می باشد و به وسیله چوب و دست نواخته می شود. ساز دمام اصالتی آفریقایی دارد و از راه دریا وارد بندرهای جنوبی ایران شده است. این ساز در شهرهای خوزستان، هرمزگان و بوشهر کاربرد دارد اما بیشتر با فرهنگ و موسیقی بوشهر عجین شده است. ساز دمام را با سازهای دیگری مثل سنج، بوق، نی انبان و نی جفتی می نوازند.
نی انبان
ساز نی انبان یکی از قدیمی ترین سازهای بوشهری می باشد. این ساز از سازهای بادی زبانه دار ترکیبی است و تکامل یافته ساز دوزله می باشد. تولید صدا در این ساز به این طریق است که هوا از طریق لوله دمیدنی وارد انبان شده و با فشار بازوان نوازنده به انبان هوای لوله صوتی مرتعش شده و نوازنده قادر به نواختن ساز می گردد.
تومبا
یکی از بزرگ ترین سازهای کوبه ای ساز تومبا می باشد. این ساز توسط دو دست نواخته می شود. ساز تومبا در ابتدای کار برای موسیقی های آفریقایی مناسب بود و بعدها توانست به کشورهای لاتین راه پیدا کند.
دهل پیپه
این دهل از دهل های بومی هرمزگان است و در موسیقی لیوا از آن استفاده می شود. دهل پیپه دو طرفش از پوست ساخته شده است و یک طرف آن را با چوب می نوازند.
سنج
یکی دیگر از سازهای کوبه ای که در موسیقی جنوب از آن استفاده می شود سنج نام دارد و جنس آن از فلزی سخت و محکم است که به آن هفت جوش می گویند. ساز سنج با کوبیدن به هم صدا تولید می کند و آن را عموما در کنار ساز دمام می نوازند.
تمپو
ساز تمپو سازی کوبه ای می باشد و با این که سازی غیر ایرانی محسوب می شود اما در موسیقی جنوب ایران از آن استفاده می کنند. ساز تمپو، ساز تغییر شکل یافته ی تنبک است و حتی ساختمانش هم مانند تنبک می باشد با این تفاوت که جنس بدنه ی آن از فلز است و پوست آن نیز پلاستیک یا تلق می باشد.
