پروژه «تار ایرانی» به همت و ایده‌ی علی قمصری و با محوریت تارنوازی، طراحی و در حال اجرا است. قمصری در این پروژه به استان‌ها و شهرهای مختلف کشورمان سفر می‌کند و در هر شهر اجرایی با محوریت ساز تار ضبط می‌کند. حاصل هر کدام از این سفرها و اجراها به شکل تصویری ضبط و منتشر می‌شود.
قمصری در قالب پروژه «تار ایرانی» تا کنون به شهرهایی مانند قزوین، تهران، شیراز، تبریز، اردبیل، کردستان، کرمانشاه، ایلام، خرم‌آباد، بروجرد، سنندج، صحنه، کنگاور، قوچان، گرگان، خوزستان، تربت‌جام، شهرکرد، مشهد، نیشابور، توس، بجنورد، بهشهر، مهاباد، بابل، یزد، کرمان، میبد، رشت، شوشتر، ساری، بم، زنجان، کاشمر و گنبد سفر کرده است.
قمصری در سفرش به استان گلستان و شهر گنبد اثری متفاوت با فضایی خاص ضبط و منتشر کرده است.
علی قمصری درباره این اجرا این‌چنین نوشته است: «گفتند: رقص ذکر خنجر با ساز همراه نمی‌شود. چه برسد به اینکه سازی غیر ترکمن باشد.
گفتم: هر چیزی یک اولین باری داشته و چون نام پروژه «تارایرانی» است، نمی‌توانم این رقص آیینی را در غیاب تار با این عنوان منتشر کنم. پس اگر موافقید شما ذکر خنجر اصیل را اجرا کنید و من مانند یک «نُخودی» در کنارتان با تار بداهه نوازی می‌کنم.
امیدوارم با تماشای این ویدیو، عزیزان ترکمن، این «نخودی» را «خودی» بیابند و مرا عضوی از خانواده‌ی زیبای خود بپندارند.
این رقص در واقع، نمایشی هنری، رزمی و نیایشی همراه با حرکاتی هماهنگ و موزون است که به صورت دسته‌جمعی و توسط مردان و با پوشش بومی منطقه نظیر: قبای بلند قرمز رنگ، کلاه پشمی سفید، چکمه چرمی، شال و خنجر بر کمر، حالتی دعاگونه دارد که برداشتی عارفانه از حالت و جذبه صوفیان است. مراسم ذکر خنجر با نام «گوش و پرى» نیز در بین زنان ترکمن در گذشته رایج بوده است.
با توجه به پیشینه‌‌ی اجرای مراسم ذکر خنجر که به حدود سه قرن قبل از ظهور اسلام برمی‌گردد، مضمون اشعار در آن دوران حماسی و در وصف شجاعت‌ها و قهرمانی‌های جنگجویان بوده است.»
در این اجرا سعید خداشناس، اسماعیل صبوحی، حاجی محمد متقی، منصور اونق و قربان محمد پورمحمدی به رقص خنجر می‌پردازند.
